G’day mates,

In Januari verbleef ik bijna een maand in Adelaide. Januari is DE maand voor het Australische wielrennen. Je kan het vergelijken met de maand april in België als de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix plaats vinden.

De grootste wielerwedstrijd van Australië, de Tour Down Under in Adelaide vond plaats van 15 - 20 januari. Een paar dagen voor de TDU vond er nog The Advertiser Track Down Under plaats, een event op de Super-Drome (velodrome). Hier namen niet alleen een aantal goede Australische pistiers deel, maar ook Italiaanse topper Elia Viviani en de Deen Michaël Morkov waren present. Ook al was het geen officiële wedstrijd, er werd toch gekoerst op het scherpst van de snee tijdens de onderdelen keirin (een sprintonderdeel met maximum 6 renners en wat vooral populair is in Japan), afvalling, sprint en koppelkoers. Dit was de eerste keer dat ik een wielerwedstrijd op de piste live zag bij de profs en het was één en al spektakel. Helaas ook met een zware valpartij tijdens de keirin waarvan 5 van de 6 renners hard vielen (beelden staan te zien via de link onderaan). Wonder boven wonder bleef er één op zijn fiets en dat was wereldkampioen sprint Matthew Glaetzer. Over Matthew gesproken. Ik had hem een paar dagen vooraf gecontacteerd om hem eens persoonlijk te ontmoeten en voor een babbel omdat hij ook een christen is en zijn geloof heel belangrijk is voor hem. Hij heeft al een groot palmares bij elkaar gereden. Zo werd hij in 2016 vierde op de Olympische Spelen in Rio in de sprint en teamsprint. In 2018 werd hij wereldkampioen in het onderdeel sprint. Het is een prachtige atleet om naar te kijken. Eén en al power. Het publiek ging helemaal uit de bol tijdens het hele event. 

Een paar dagen later had ik dan afgesproken met Matthew tijdens een fietsclinic voor kinderen. Hier kon hij wat tijd vrij maken voor een ontspannende babbel. Ik kies geen formeel gesprek, maar eerder een spontane losse ontmoeting. We zaten op een grote lege tribune en het gesprek ging vanzelf.

Matthew begon in zijn tienerjaren als polsstokspringer maar door aanhoudende hamstringblessures probeerde hij de fiets en hij kon al snel uitblinken. Hij traint nu haast dagelijks in de gym en op de piste. In de gym traint hij om zijn spiermassa te onderhouden en bij te kweken. En geloof me, spiermassa heeft hij wel. Als je mijn 2 benen samenvoegt is dat voor hem 1 been! Op de weg traint hij niet zoveel. Lange duurtrainingen op de weg van 5 & 6 uur is niet aan hem besteed. Geef hem maar de wielerbaan waar hij zoveel mogelijk rondjes kan fietsen via korte hevige sprintjes. Hoe sneller hoe liever. Dat is wat hij het liefste doet en ook het meeste talent in heeft.

Matthew groeide op als christen. Hij was een tijdje actief als jeugdleider in zijn kerk. Helaas is dat nu niet meer haalbaar door zijn professionele sport, maar als hij naar de kerk kan gaan doet hij dat. In zijn beginjaren als renner had hij het moeilijk om beslissingen te nemen en dat verlamde hem. Maar hij vertrouwde en bad tot God dat hij de rust en juiste beslissingen kon nemen. Hij praatte ook wel eens met zijn collega Nederlander Theo Bos, met wie hij regelmatig de kamer deelde. Als er dan geen internetverbinding was in de hotelkamer haalde hij zijn bijbel naar boven. Dat maakte de Nederlander wel nieuwsgierig.

We hadden bijna een uur met elkaar gesproken op die lege tribune terwijl de kinderen op de piste zich rot amuseerden op de fiets. Ik had hem ook verteld over onze werking en projecten van PaxX en hij was enthousiast hierover. Hij nam nog graag tijd voor een foto en ging dan terug naar de fietsclinic.

De druk op zijn schouders is soms groot. Maar hij is dan ook nog steeds erg ambitieus. Zijn grote droom is om volgend jaar Olympisch goud te veroveren tijdens de Olympische Spelen in Tokyo. Zijn eerstvolgende doel is het wereldkampioenschap in Polen dat dit jaar doorgaat van 27 feb tot 3 maart. We zijn benieuwd hoe hij het gaat doen. We volgen hem op de voet.

Matthew is een voorbeeld voor de jeugd, hij is sociaal en maakt graag tijd voor de mensen. Hij gaat zeker niet zweven, staat met zijn beide voeten op de grond en weet als geen ander dat het leven van een topsporter slechts tijdelijk is. Hij fietst heel graag maar hij vindt zelf dat er meer mensen gepassioneerd zijn van het fietsen dan hijzelf. Maar God gaf hem het talent om heel hard te kunnen sprinten. Heel mooi dat hij dit talent voor de volle 100% benut. Niet alleen zijn dagelijkse trainingsarbeid en discipline maar ook zijn persoonlijkheid als mens maakt het verschil tussen een kampioen en een groot kampioen. En voor mij is hij een GROOT KAMPIOEN.

Prachtig dat Jezus zijn leidraad is in zijn carrière. Dat is het beste wat hem is overkomen.

De Tour Down Under heb ik een paar dagen van dichtbij kunnen meemaken. Vooreerst was er de teampresentatie. Een geslaagde combinatie tussen sport- en festivalsfeer. Ik heb een aantal bekende wielrenners van dichtbij gezien, waaronder Peter Sagan. Niet zo bijzonder voor mij. Mijn vriendin vond de ploegvoorstelling alvast een hele fijne ervaring.

Een paar dagen voor TDU vond Down Under Classic plaats in Adelaide centrum, een soort wielercriterium dat los staat van de TDU maar wel met een groot spektakelwaarde en sfeer. Dit was de eerste overwinning voor Aussie Caleb Ewan voor zijn nieuwe Belgische ploeg Lotto Soudal.

De vrouwen reden op hetzelfde parcours de laatste etappe van hun TDU. Hierin won de Australische Chloe Hosking de massasprint. De eindzege was opnieuw voor de Australische Amanda Spratt. Voor de allereerste keer nam er ook een Belgische ploeg deel, Doltcini – Van Eyck Sport.

Tevens ben ik ook gaan kijken naar de voorlaatste etappe van de TDU voor mannen met start in Glenelg. Een massatoeschouwers. Het was op de koppen lopen. Het wielrennen leeft echt wel in Australië.

Er waren een aantal etappes waar de TDU doortrok in de Adelaide Hills. Een stukje prachtige natuur met continue golvende wegen. Het zijn geen superlange beklimmingen, maar er is geen meter vlak. De langste beklimming is de Willunga Hill. Een helling van 3 km lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,4 %. Voor de allereerste keer was dit de finale van de TDU in de laatste etappe met op de top van de helling de eindstreep. Hierin kwam de Australiër Richie Porte als eerste over de streep. De eindoverwinning ging net als vorig jaar naar de Zuid-Afrikaan Daryl Impy. 

Zelf had ik de kans om ook de Willunga Hill op te fietsen zonder haast getraind te hebben. Het viel beter mee dan verwacht. Mijn klimmersbenen van weleer kwamen terug even boven water! Dit heb ik altijd het liefste gedaan in het wielrennen. Klimmen.

Ik heb ook vier dagen vertoeft in Melbourne. Christophe Logier, onze PaxX-veldrijder had me verteld dat hij daar vrienden kende in Melbourne en dat hun zoon ook graag fietst. Zo ben ik met hun in contact gekomen. Het waren 4 fantastische dagen waar ik in een zeer warme openhartige familie was terecht gekomen.

Hun 16 jarige zoon Alister Potter leeft zich vooral uit in het mountainbiken en trial, een fietsdiscipline om zo snel mogelijk naar beneden te fietsen met verschillende hindernissen op een offroad parcours. Een spectaculair onderdeel van het wielrennen. Echt iets voor waaghalzen. Soms ging hij ook fietsen op de weg in een lokale wielerclub en kon hij makkelijk 30km/u halen op golvende wegen. Zijn moeder had me verteld dat hij best wel hard kon fietsen dus nam ik hem op een ochtend mee op training. Maar eigenlijk was het andersom want ik kende uiteraard de wegen niet en hij reed veel te snel voor mij. Hij moest vaak op mij wachten boven op een helling. Mijn klimmersbenen waren die dag al vlug verdwenen! En fietstechniek heeft hij al zeker wel. Een wheelie is voor hem geen probleem. Klik hier einde van het filmpje.

Voor een jonge gast fietst hij al heel hard. Hij is zeker een talent met veel kracht en een grote uithouding. Maar hij is ook nog een speelvogel op de fiets en dat vind ik prima. Laat hem nog maar die speelvogel uithangen, plezier maken en rustig groeien. Ik ga hem alvast verder opvolgen. Hij en zijn vader hebben al alvast een PaxX tenue besteld, dus binnenkort zien we ook de nieuwe PaxX tenue in Australië rondfietsen.

Klik hier voor de mooie beelden van de afgelopen tijd in de Super-Drome, Tour Down Under in Adelaide & Melbourne. 

Het was in Adelaide de hele maand bloedheet. De warmterecords sneuvelden dag na dag. Met temperaturen van 40° was het soms ondragelijk. Maar de warmste dag was op 24 januari: 47° met op sommige plaatsen zelfs temperaturen van 49°. Dit was de heetste dag ooit gemeten in Adelaide. De zon brandde bijna letterlijk door je huid en je kon makkelijk een ei bakken op je auto. Het was echt onmenselijk. Gelukkig vlogen we die dag ook terug naar Darwin. Hier is het ook elke dag warm met temperaturen van 32°, maar het is hier wel het regenseizoen. Dus het doet deugd om afgekoeld te worden door de regen.

Het leven hier in Australië is op zijn zachts gezegd fascinerend. Ik ben hier nu ongeveer 2 maanden een half en heb al een fantastische gezegende tijd beleefd. Ik ben dan ook heel dankbaar en geniet van elke seconde. Ik ben het hier nog verre van beu. De volgende keer vertel ik meer over mijn projecten buiten Australië. Ik zal mij ook richten op een aantal kerken in Australië zoals o.a. de C3 Church waar ik regelmatig naartoe ga. Ik weet dat er in deze kerken een aantal fietsers zijn. Vanochtend had ik in deze kerk alvast een mooie preek gehoord over 'Make your move'. De voorbije maanden waren voor mij best wel intens door de hoge temperaturen, de nieuwe levensstijl en het vele reizen. Maar ik zet mijn stappen verder. Dus sta op en gebruik je talent en passie. Niet alleen voor jezelf, maar ook om anderen te inspireren en te bemoedigen. 

Wat ik nu zeker wel mis is een groot pak friet met stoofvleessaus en veel mayonaise erop (al vinden ze die combinatie hier walgelijk!!) De ‘fish and chips’ is hier zeker lekker, maar dit kan toch niet tippen aan de Belgische frieten.

See you later alligators

Stippy