Van 10 - 15 mei 2025 organiseerden we voor de derde maal een fietskamp in de Franse Alpen. Het werden grote uitdagingen met wisselende weersvoorspellingen, gesloten tunnels en bergen waardoor het elke dag improviseren was om een veilige en mooie route uit te werken. Onder andere Col du Galibier en Croix de la Fer waren gesloten, maar we ontdekten prachtige nieuwe routes.
We waren met 8 deelnemers. Michaël, Dimitri en Stijn uit België. Bart en Kees uit Nederland. Rono uit Kenia en Trenton en Jonathan uit de Verenigde Staten. Er waren ook 3 vrijwilligers (Deborah, Tony en Anja) die zorgden voor het eten en de logistieke en mentale ondersteuning.
Klik op 'Lees Meer' voor een volledig verslag en wat foto's van het kamp.
Op 11 mei stond de beroemde Alpe d'Huez op het programma. Voor sommige een vuurdoop, voor anderen een jaarlijkse traditie. Maar of je deze col nu voor de eerste keer of voor de twintigste keer omhoog rijdt, deze blijft altijd loodzwaar met een gemiddelde stijgingspercentage van 8 % over een afstand van 13 km. We vertrokken allemaal samen aan de voet van Bourg d'Oisans en iedereen reed op zijn eigen tempo omhoog.
We bereikten één voor één dan ook de top. Nadien maakten we nog een lusje richting het meer van Lac du Vermey in Allemond. We hadden de eerste dag al 59 kilometer in de benen met 1600 hoogtemeters. Niet slecht voor een eerste dag.
We fietsten die dag ook in verschillende truien naar aanleiding van de Nations Tour. Klik hier voor meer informatie.
Op 12 mei stond er een loodzware dag op het programma. Een etappe met 75 km en 2500 hoogtemeters. Al van bij de eerste meters was het klimmen geblazen met percentages tot 10% richting Bons. Op de top was er wel een prachtig uitzicht, maar wel met smalle rotsachtige wegen. Deze berg ging verder naar de top van Les Deux Alpes. Eens dat we allen de top hadden bereikt was het plan om met zijn allen terug naar beneden te fietsen tot aan het meer van Lac du Chambon om van daaruit de zware Col de Sarenne te beklimmen. Aan het meer zouden Tony, Deborah en Anja staan met bevoorrading, extra kledij, etc,.... Maar dat plannetje viel in het water want op de top van Les Deux Alpes kregen we telefoon van Deborah dat de tunnel richting het meer gesloten was. De tunnel richting Bourg d'Oisans was ook gesloten tussen 9.00 en 17.00, maar dat wisten we al want dit was vooraf gecommuniceerd door het kamp. Maar dat de tunnel aan de andere kant ook zou gesloten zijn was ook voor het kamp een complete verrassing. Blijkbaar een last minute beslissing van het Franse agentschap wegen en verkeer. Deborah, Tony en Anja konden dus geen kant meer op en moesten in het kamp blijven. Gelukkig was er in Les Deux Alpes een klein winkeltje waar we nog wat extra drank en eten konden kopen om onze tocht verder te zetten. Tijdens Col de Sarenne was het weer ieder voor zich en met de een stukje Alpe d'huez naar beneden en dan nog een omleidingsroute te volgen kwam iedereen (door samenloop van omstandigheden) samen binnen in het kamp. Wat een bijzondere dag.
13 mei was een vrije dag. Iedereen ging elk zijn eigen weg. Sommige bleven in het kamp voor wat rust of namen deel aan een pingpong toernooi, andere gingen een stevige wandeling maken in de bergen of gingen een halve marathon lopen. Of men ging zelfs rotsklimmen.
En na 17.00 was de tunnel open en gingen sommige nog col d'Ornon op fietsen. Niet de zwaarste, maar wel een mooie col. Deze zouden we een dag later naar beneden rijden.
Op 14 mei stond de laatste etappe gepland. Met 103 km en 2000 hoogtemeters beloofde dit nog een pittige dag te worden. We vertrokken die dag behoorlijk vroeg rond 8.30 om zo nog de tunnel te kunnen gebruiken richting Bourg d'Oisans die om 9.00 weer dicht ging tot 17.00 . We vertrokken allemaal samen en reden de eerste kilometers langs de rivier Romanche op een prachtig fietspad.
Nadien reden we 20 km naar beneden op een drukke weg richting Séchelienne. Daar wachtte ons de eerste berg van de dag: Col de la Morte. Aan de voet van de helling stond een waarschuwingsbord dat Col d'Ornon gesloten was, onze tweede en laatste col van het fietskamp. We wisten niet zeker of deze open was, maar we gingen er toch voor met het risico dat we eventueel terug zouden moeten fietsen. Maar wat waren we blij dat we niet zijn teruggedraaid want iedereen was het er wel over eens dat de Col de la Morte en de afdaling het mooiste stukje was van het fietskamp.
Op de top van Col de la Morte wachten we allen op elkaar. We zagen een grote kudde geitjes terwijl de 'schaapherder en herdershonden' probeerden om het peloton van de geiten bij elkaar te houden. Geen evidentie toen de geiten 6 stoere wielrenners zagen!!! Maar uiteindelijk gingen ze allen samen hun reis verder zetten. Iets later kwam op de top een TGV voorbij gefietst. We zagen in een flits dat het iemand was van de professionele wielerploeg Redbull-Bora-Hansgrohe. Hij stopte in een cafétje dus vroegen we ons af wie het was. Het was de Belg Maxim Van Gils. We maakten een babbeltje van zo'n 10 minuten. Hij vond het interessant wat we deden en hij bevestigde ons dat Col d'Ornon zeker open was.
De laatste (officiële) berg was Col d'Ornon. In het begin niet heel steil, maar op het einde wel steiler en steiler met lange rechte stukken. Eens boven reden we richting het centrum van Bourg d'Oisans waar we tot 17.00 uur zouden wachten in een cafétje samen met Deborah, Anja en Tony totdat de tunnel weer open was. Maar Kees, Bart en Stijn kregen er niet genoeg van en maakten nog een extra lusje met een stukje over Alpe d'huez richting Auris en zo richting het kamp. Rono, Dimitri en Michaël besloten om te genieten van een welverdiend ijsje en koffie.
Eens na 17.00 gingen we naar het kamp. Nog ongeveer 10 km te gaan, maar het zouden wel de 10 natste kilometers van heel het kamp zijn. We hadden de voorbije dagen haast geen regen gehad, op een paar druppels na. Maar toen gingen de hemelsluizen open en kwamen we binnen als verzopen ratten, maar laat het ons een gezegende doop noemen.
Elke avond werden we getrakteerd door Deborah en Anja hun kooktalenten. Wat hebben we daar lekker gegeten! Na het avondeten hadden we ook een thema-avond voorzien: Battle in the Saddle. We lazen samen in de bijbel in het boek Efeze, namen tijd om te bidden of deelden onze getuigenissen. Misschien waren dat wel de mooiste momenten van heel het kamp met al die mooie verhalen en diepgaande gesprekken.
Er werd heel wat afgelachen, maar er was zeker ook tijd voor bittere ernst. Ook al gingen we soms onze eigen weg, we voelden ons zeker als een team verbonden waar we SAMEN de strijd aangingen op onze fiets, maar ook naast onze fiets. En God fietste met ons mee....
Er valt nog zoveel meer te vertellen. Maar kom eens meedoen, en dan kan je zelf ook dit mooie avontuur beleven en navertellen.
