2014

Marcia Gomes is een vrouw uit Brazilië, maar woont al een aantal jaren in België (Sint-Truiden). Toen we Marcia vroegen om naar Gambia af te reizen en onze projecten daar verder wou ondersteunen, hoefde ze niet lang na te denken. Ze is van 13 juli tot 26 juli in Gambia verbleven in het stadje Fajara bij de organisatie Youth for Christ Gambia . Daar heeft ze allerlei werk op haar genomen. Verder heeft ze nog een ontmoeting gehad met onze renners en rensters in PaxX Gambia.

Marcia heeft prachtig werk vericht. Haar visie is: ALLE BEETJES HELPEN! Wat ze precies allemaal heeft gedaan lees je hieronder in haar reisverslag. Binnenkort zijn alle foto's te zien.

Dag iedereen,

Hier mijn belevenissen van mijn reis in Gambia.

13/07/14

Op zondag 13/07/14 landde mijn vliegtuig in Banjul, de hoofdstad van Gambia. Toen ik van het vliegtuig stapte voelde ik onmiddellijk de warme Gambiaanse zon op mijn huid.

Sylvester Seal Jammeh, de leider van Youth for Christ wachtte mij op aan de luchthaven. Het was de eerste keer dat ik hem zag. Een grote man met een vriendelijke glimlach en die zacht praat. Toen we in de auto waren, zei Sylvester tegen me: 'ik heb water voor je'. Het was een koude fles water, iets onbetaalbaar in een temperatuur van 30° en meer. Onderweg merkte ik dat Gambia iets van Brazilië had. Lawaai op straat, de fruitbomen, de glimlach van mensen…
We zijn naar huis gegaan en een paar uur later zijn we naar hun kerk gegaan. Daar maakte ik kennis met Sylvester zijn vrouw Rose, met de Gambiaanse vrijwilligers en met 19 buitenlanders (waaronder een aantal Nederlanders) die voor 3 weken kwamen helpen met de bouw van de nieuw school. Met de Gambianen voelde ik mij onmiddellijk thuis. Het zijn superlieve mensen en een goed voorbeeld als christen.

14/07/14

De eerste echte dag was een beetje een kennismakingsdag. Sylvester vond het ook beter dat ik de Gambiaanse zussen (3 kokkinnen) ging helpen met het eten klaar te maken in plaats van al meteen in de werf te gaan werken. Het was interessant, want het eten wordt buiten klaargemaakt op een vuurtje op de grond. Een elektrische vuur of gasvuur is nog een luxe voor veel mensen ginder.

15/07/14

Vandaag ben ik in de werf gaan werken, ondanks dat Sylvester altijd zei dat ik moest rusten. Sylvester en Rose zijn super attente mensen. Ik prijs de Heer dat ik met hun mag verblijven. Ze geven me een warm familiegevoel. De bedoeling is dat ze een nieuwe school gaan bouwen voor YFC. De nieuw school zit buiten de stad en is iets meer dan uur rijden ongeveer. Vandaag doen we de fundering op de werf. Hier wordt het water nog uit een diepe put met emmers gehaald.

De stenen worden gedragen en de cement met de hand gemaakt. De hoge temperatuur maakte het werk zwaarder, maar de Gambianen waren altijd gospelliedjes aan het zingen en werkten met veel plezier en natuurlijk met een glimlach op hun gezicht. Mopperen doen ze niet. De Gambiaanse vrijwilligers zijn een heel sterk team.

Na het werk gingen we terug naar de kerk. Het was best gezellig, in de rustige straten onder de schaduw van de bomen met mooie bloemen en met lekkere fruit, de vrolijke kinderen op straat,... . Ook hoorde ik de hele tijd op straat: 'Hi. how are you? what is your name, where are you from,...?' Typische vragen die ze dag in dag uit stelden. Ik heb ook kennis gemaakt met een man en zijn 2 neefjes die naast de werf aan het werken waren. Ze gebruikten een ijzerenconstructie die door een ezel getrokken wordt om de grote gaten in de grond voor het zaaien aan te maken. Ik heb het zelf ook geprobeerd en het was heel zwaar.

De jongens waren met blote voeten aan het werken en ik vroeg of ze schoenen hadden. Eén van hun had geen schoenen, dus heb ik een paar sandalen aan hem gegeven. Met veel trots deed hij zijn nieuw sandalen aan.
’s Avonds zijn we naar een kerk gegaan. Sylvester heeft een grote zak rijst aan de voorgangster van de kerk gegeven en heeft een korte preek doorgegeven. Heel mooi was dat!

16/07/14

Vandaag zijn we met de muren begonnen op de werf. Het begint vorm te krijgen. Na het werk ben ik met Ana (een Gambiaanse vrijwilligster) naar huis gegaan om de kleren, schoenen en ballonnen te gaan halen. Straks komen er 30 kinderen van de school.
Ana en ik vertrokken naar de school met een grote valies, een plastiek zak vol met schoenen en een grote tas. Aan de deur stond een taxichauffeur en Ana vroeg aan de chauffeur hoeveel geld hij wou om ons naar de school te brengen. De man heeft 3 keer meer gevraagd en Ana werd heel boos! In haar dialect discussieert zij met hem en plots keek Ana naar mij en vroeg mij: 'Marcia, do you think you can walk?' Ik zei 'yes, I can'. Boos stuurde Ana de man weg. Ana zei me dat de taxichauffeur zoveel geld vroeg omdat ik geen zwarte huidskleur had. Mooi teken van respect van Ana naar mij toe. We hebben 15 minuten ongeveer gewandeld. Niet te onderschatten. We hebben gezweet door de warmte en door het zware gewicht van haar valies.
Ana haar droom is studeren, reizen en werken om haar familie te helpen. Ik heb een valies aan haar gegeven voor de dag dat haar droom uit komt, daar ben ik zeker van! In de school wachtte de kinderen op ons, het was zoals feest voor hun met ballonnen en cadeau's. De kinderen hebben van de foto’s en van de ballonnen genoten en natuurlijk ook van de kleren en schoenen. Helaas had ik niet iedereen zijn maat, maar we hebben ons best gedaan zodat elk kind iets kon krijgen. We hebben alleen de helft kunnen delen, want de kinderen kwamen constant op ons af. Bovendien was dat ook heel vermoeiend.

Voordat ik ging slapen heb ik naar de foto’s van de kinderen gekeken en ik zag een meisje dat mijn aandacht trok. De dag daarop liet ik de foto aan Ana zien en vroeg wat info over haar. Ze woont dichtbij Ana’s huis. Ik vroeg aan Ana om te gaan vragen of ze iets nodig had. Ze vertelde mij dat haar familie heel primitief leefde. Ik vroeg aan Ana om aan het meisje te zeggen dat ze langs moest komen. De dag erna na het werk toen ik al van huis naar de kerk terug kwam, hoorde ik: Hi. Het was Sylvie. Zo heette het meisje.
Sylvie woont samen met haar ouders en 3 broers in een kamer. De papa was aan het werken en haar mama was heel vriendelijk. Ze lijken blij en dankbaar met mijn bezoek en met wat ik mee had gebracht.

18/07/14

Vandaag ben ik weer de Gambiaanse zussen die verantwoordelijk zijn voor de maaltijden gaan helpen met het bereiden van het eten. Het is wel nodig, want ze koken voor zo'n ongeveer 45 mensen. Maar ze doen het met liefde en plezier. Na het eten was er een praise avond met een groot scherm in de kerk. In het weekend wordt er niet gewerkt. Het was zeer welkom want ik had al 2 nachten acht elkaar 38°c koorts.
Een Nederlandse jongen heeft malaria gekregen en werd in het ziekenhuis opgenomen. Sylvester is de hele nacht in het ziekenhuis gebleven om de jongen bij te staan. Bijna iedereen heeft last van diarree, en dat maakt de kans groter om malaria te krijgen. Na een vermoeide nacht heeft Sylvester zich wat opgefrist en vertrok meteen naar de kerk om te preken. De Heer is bij hem en niets kan hem stoppen!! In de namiddag zijn we naar het strand gegaan. Rose en ik hebben de hele namiddag onder een kokosboom geslapen. Heerlijk was dat! Terug naar huis op het strand zagen we de Gambianen die aan het zingen waren en dansten in de zee. Natuurlijk had ik weer energie en met hun ben ik gaan dansen. Het was geweldig. THE SMILING COAST WITH THE MOST LOVELY PEOPLE IN THE WORLD.

21/07/14

De eerste dag van mijn laatste week hier, het gaat te snel. Vandaag bleef ik in de kerk. Samen met 2 meisjes maakte we 117 schoolzakjes voor de kinderen klaar en maakten andere schoolmaterialen klaar voor een nieuw schooljaar. Daarna ben ik met Ellian naar Banjul gegaan. We zijn de stoffen voor de schooluniformen van de kinderen gaan kopen. Een heel avontuur. Wij met de rollen stoffen op straat naar een transport aan het zoeken. De rollen werden op het dak van een busje gegooid en daarna met 2 taxi's gingen we zo terug naar de kerk. Creatief die Gambianen....

marciastoffen

22/07/14

Terug op de werf. Ik doe het graag. De muren van een klas zijn al klaar. Dat doet me erg veel plezier om dat te zien. Morgen is een feestdag. Dan wordt er niet gewerkt, maar iedereen gaat naar een mooi strand om te picknicken. Omstreeks 20:00 ben ik met Rose en Elliane naar de winkel geweest om de bereidingen te kopen. Rose, Elliane, twee andere vrijwilligers en ik hebben tot half 1 s' nachts gewerkt om alles voor de dag nadien voor te bereiden.

23/07/14

Om 5:45u in de ochtend vertrokken we al naar de school om alles verder klaar te gaan maken. Om 10:00 heb ik met Adela naar de weg onder een boom op Cherno gewacht. Cherno is de leider van PaxX Global Cycling in Gambia en iemand die echt gepassioneerd is in het fietsen maar daarbuiten ook zich hard inzet voor zijn gezin en vrienden in het dagelijkse leven. Een man met veel energie, is zeer enthousiast, uitbundig en trots op zijn fietsploeg.

Ik herkende Cherno onmiddellijk aan zijn fietskledij. Cherno vroeg mij onmiddellijk over Michaël, Ruben en Sara, met wie hij hun al een paar keer had ontmoet in Gambia. We stapten in een taxi richting zijn dorp 45 km verder, maar het was wel niet simpel om daar te geraken. We moesten 3 verschillende auto's nemen.

Het leven van een sporter is zeker moeilijk, vooral in een land zoals Gambia. Hoge temperatuur, geen fietsen voor iedereen en sommige fietsen zijn beschadigd. En als dat niet genoeg was zit Cherno nu ook zonder werk. Ik heb van Cherno zelf van verschillende mannen gehoord dat toen Cherno werkte, dat hij met zijn kleine loon fietsen huurde, zodat meer jongens konden gaan fietsen.

Een onvoorstelbaar mooi gebaar en motivatie van iemand die zelf een heel basis leven heeft.
Met veel hoop en enthousiasme vertelde hij mij hoe het vooruit gaat en dat ze samen met Paxx van nul begonnen zijn. Ze krijgen nu veel mensen bij mekaar, jong en oud. Zelfs de politie komt helpen bij de fietstochten om alles proberen in goede banen te leiden. Het is een positieve invloed voor de kinderen die mee kunnen fietsen en om hun dromen waar te kunnen maken. De fietsen zijn ook bedoeld als transportmiddel en op die manier worden de kinderen ook gestimuleerd om met de fiets naar de school te gaan, want sommige kinderen moeten ongeveer 5 km wandelen om naar hun school te gaan. Behalve dat, hebben de kinderen ook geleerd hoe ze op een veilige manier op de weg kunnen fietsen.

Om naar een internetcafé te gaan om de foto’s naar België te kunnen versturen heeft Cherno minimum 3 uur voor nodig gehad. Ondanks alles heeft hij mij niets gevraagd. Zijn doel is om zoveel mogelijk fietsen en fietsonderdelen in Gambia te krijgen. En wat ze echt hopen, is de mogelijkheid te krijgen om ondanks hun moeilijkheden en met heel hard werk hun droom waar te maken. Een droom om door hun passie een beter en veiliger toekomst op te bouwen, voor hun en voor de nieuwe generatie zoals de kleine RUBEN, Cherno zijn jongste zoon. A new life has born!

24/07/14

Het zijn mijn laatste dagen hier en ik wil geen tijd verliezen. Ze zijn met de kolommen bezig op de werf. Het vraagt veel werk want het ijzer wordt met hout gesteund en het beton met stenen wordt met emmers aan iemand op de trap gegeven en er dan in gegooid.
De Nederlanders hebben geen goed nieuws gehad. Het gaat niet goed met de jongen die opgenomen werd. Hij heeft veel epilepsie aanvallen. De sfeer is heel triestig! De Nederlanders zijn terug naar de kerk vertrokken (wat begrijpelijk is) en ik ben met de Gambianen op de werf gebleven.
’s Avonds ben ik terug naar de school gegaan om meer spullen aan de kinderen te delen. Er waren meer kinderen en weer had ik niet iedereen zijn maat. De Nederlandse jongen die ziek was moest met een helikopter naar Dakar vervoerd worden. Zijn toestand was slecht en waar we nu zijn, daar hadden ze geen intensieve zorgen. Sylvester en één van de begeleidsters zijn met hem mee gegaan.

25/07/14

Vrijdag, mijn laatste dag op de werf, wist ik al dat ik het zou missen. In deze 2 weken heb ik onder andere veel foto’s getrokken en ook rond mij geobserveerd. Ik heb veel kinderen op straat en in de tuin aan het spelen gezien. Sommige kinderen waren de hele tijd aan het werken om hun familie te helpen. Ze hadden geen speelgoed dus heb ik een aantal voetballen gekocht om hun te verrassen. Onderweg naar de werf kwamen we nog arme kinderen tegen. Vandaag hebben ze iets gekregen om na hun werk te kunnen spelen, waarmee ze toch voor een moment kinderen kunnen zijn.

Het blijft zeker een van de allermooiste dingen die ik ooit heb gedaan om een nieuw leven voor de kinderen te kunnen helpen opbouwen. Binnenin heb ik geen gevoel dat ik heb geholpen. Het is zo mooi en ik had de indruk dat ik naar een mooi verhaalfilm aan het kijken was.
Nu is de periode van Tomorrowland (dancefestival) in België bezig, maar mijn Tomorrowland is: Een veilig plek waar alle kinderen in een proper en comfortabel huis kunnen wonen, waar de kinderen naar de school kunnen gaan, ze eten op tafel hebben en een speelgoed hebben om te spelen. WAAR KINDEREN GEWOON KINDEREN MOGEN EN KUNNEN ZIJN!

26/07/14

Vanavond vertrek ik naar huis. Met pijn in het hart want ik had graag langer gebleven. Om de dag te beginnen ben ik met Adele wat voetbalballen gaan kopen en aan de arme kinderen die dichtbij wonen gaan afgeven. Bij de eerste familie werd ik verrast toen ik 2 van de kinderen naar huis zag komen. De oudste is 11 jaar oud en had zijn armen vol met bamboehout. De kleinste was 4 jaar met ongeveer twee grote messen die op zijn schouders rustten. Maar desondanks hadden de 2 kinderen constant een glimlach op hun lippen!
Ik zag dat de familie in moeilijke omstandigheden leefden en ben naar de winkel gegaan om wat eten te kopen. Ik heb ook kleren aan de kinderen gegeven. Toen ik de bal aan de jongens gaf, waren ze heel blij en begonnen ze naast de varkens en de schapen te voetballen. Onbetaalbaar om zoiets te kunnen zien. Daarna heb ik nog een bezoek gebracht aan 2 andere families. Om naar één van de families te gaan moesten we op een waterleiding lopen. Het was niet hoog, maar onder de waterleiding liep vies vuil water. Deze familie leefden onder een mooi bamboeplantage. Een arm maar vrolijk gezin, zoals bij de meeste mensen in Gambia.
Het was een onvergetelijke ervaring. Ik heb weinig mensen zoals Sylvester leren kennen, die zich 100 procent aan zijn kerk geeft. Als ik net wakker werd was hij al aan het werken en als ik naar bed ging bleef hij maar doorwerken. A soldier of God. Iemand die door zijn werk en geloof het leven van wie rond hem is kan veranderen. Het verschil die Sylvester in Gambia maakt, is duidelijk. Een verschil die de toekomst van veel kinderen zal veranderen en de kinderen hoop zal geven.
Ik prijs de Heer voor alle liefde, respect, gastvrijheid en broederschap die ik in Gambia heb gehad. Om met zo een sterk en lief team te mogen werken.
DIKKE PROFICIAT VOOR YOUTH FOR CHRIST EN PAXX GLOBAL CYCLING GAMBIA, DIE GEEN KRACHT, TIJD OF ENERGIE BESPAREN OM EEN BETER TOEKOMST VOOR DE KINDEREN VAN THE SMILING COAST OP TE BOUWEN!